Het wordt me meer en meer duidelijk ... maskers kosten tonnen energie. Energie waardoor het volle potentieel van mensen zich niet kan ontvouwen in organisaties en waardoor teams vaak pseudo-teams blijven. Net daarom werd het één van de principes in "Architect van je organisatie". Waarom dragen we eigenlijk maskers? Omdat we vrezen dat we anders zullen afgewezen worden en die vrees is helaas vaak terecht. Enkele recente gebeurtenissen prikkelden me om deze blog te schrijven. Aanwerving Een hele tijd geleden belde een vriendin me met de volgende vraag: "Philippe, ik ben aan het solliciteren voor een nieuwe job die ik heel graag zou doen. Het zou een plek kunnen zijn waar ik me ten volle zou kunnen ontplooien. Spiritualiteit is iets belangrijks voor mij ook in mijn werk. In die rol zou dat trouwens perfect passen aangezien het in de zorgsector is. Ik twijfel echter of ik dat zou voorleggen tijdens het volgende gesprek, wat denk je?" Mijn reactie: "Ik zou het zeker voorleggen. Als men je daarom afwijst, dan is het beter dat je daar inderdaad niet gaat werken want anders ga je dit aspect van jezelf permanent moeten onderdrukken. Dit zal op den duur beginnen knagen. En als men je net daarom laat starten in die job, dan ben je een heel stuk zekerder dat het een fijne plek zou kunnen zijn voor jou." Maar helaas, aan de ingang van veel organisaties start het opzetten van maskers al. Helaas wordt niemand daar beter van ... Kantoorruimtes Heel veel kantoorruimtes zijn heel steriel ingericht. Ben je er van bewust dat dit een effect heeft op hoe je je gedraagt in die ruimtes. Die steriele ruimtes roepen ernst, rationaliteit, zakelijkheid, resultaatgerichtheid, ... op maar helemaal geen speelsheid, emoties, intuïtie of creativiteit. Waarom denk je dat er her en der crea-rooms ontstaan in organisaties? Zouden we er goed aan doen om de werklokalen zodanig vorm te geven dat mensen zich vrij voelen om te zijn wie ze zijn? En zou dat het werk en de samenwerking ten goede komen? Ik denk het wel ... Emoties In veel organisaties moet je ook stukken van jezelf thuis laten: je privé, je emoties, ... het zou niet professioneel zijn. Om eerlijk te zijn ... ik kan dat niet. Ik kom pas helemaal tot mijn recht als ik mezelf mag zijn en "helaas" ben ik soms emotioneel, ontroerd, boos, verdrietig. Toen enkele jaren geleden een collega van mij ontslagen werd, was ik zo geraakt dat ik moest huilen. Ik had veel aan zijn steun en werkte graag met hem samen. Ik zou hem echt missen en vond zijn vertrek niet leuk. Ik koos er voor om mijn tranen niet tegen te houden maar was wel de enigste die dat deed. Toen ik terug achter mijn computerscherm zat, ontving ik een mailtje van een collega met deze woorden: "Sterk Philippe, dat jij je emoties durft tonen. Ik wou dat ik dat ook kon ..." Ik was blij met de mail maar ook verward ... waarom splitsen we dit deel af binnen de muren van organisaties? Wordt iemand hier beter van? En hoeveel energie verspillen we aan het onderdrukken van bepaalde emoties? Ik heb geleerd dat het delen van kwetsbaarheid net vertrouwen en diepgang creëert ... als dit niet kan, dan is het toch niet moeilijk dat veel teams amper voorbij de forming-fase geraken waardoor er amper sprake is van een team ... Intuïtie Veel mensen nemen intuïtief beslissingen en vaak zijn dat heel wezenlijke beslissingen. Hebben we trouwens nog tijd om alles te becijferen voor we iets beslissen? En is dat altijd de beste manier? Want wat we becijferen is gebaseerd op wat achter ons ligt en niet op wat zich allemaal zou kunnen ontvouwen. Ik zou het fijn vinden om te zien dat mensen terug meer vanuit hun intuïtie handelen in plaats van uit angst. Het zou het ondernemerschap in ons landje heel erg ten goede komen ... Creativiteit
Een aantal mensen rondom mij doen eerder uitvoerend werk. Ze kunnen maar een heel klein percentage van hun potentieel in zetten terwijl ze meer zouden kunnen bieden. Eén van die mensen is Stef Verelst. Naast zijn werk volgt hij al jaren kunstacademie. Enkele dagen geleden had hij zijn eerste vernissage. Ga meer eens kijken op zijn website. En je zou kunnen denken: "Ja maar schilderen, je kan toch niet verwachten dat een organisatie je daarvoor betaalt?" Ik weet het niet, want "onder" dat schilderen zitten een aantal vermogens die volgens mij wel heel waardevol zouden kunnen zijn voor eender welke organisatie: creativiteit, nauwkeurigheid, doorzettingsvermogen - hij is hier immers al jaren mee bezig -, durf, leerbereidheid, discipline, ... en ik kan zo nog even doorgaan. En wat me vooral ontroert in dit laatste voorbeeld is het feit dat Stef pas op late leeftijd is beginnen schilderen. Talent gaat niet weg, het trekt zich gewoon terug en wacht op het juiste moment om zich te ontpoppen en dan kan het snel gaan. Daarom heb ik een tip voor organisaties die echt willen inzetten op talent. Ga aub niet hetzelfde doen als in de tijd van competentiemanagement: profielen, rolbeschrijvingen, scores, top-down evaluaties, ... maar biedt mensen de ruimte om "helemaal" te komen werken: met hun handen, hart, hoofd en ziel. Maak een plek waar mensen helemaal welkom zijn ook met hun minder mooie of kwetsbare kanten want die hebben we toch allemaal. Er is bij ons allemaal een hoek af en net dat maakt ons mooi. Laten we stoppen met die minder mooie of kwetsbare hoek te verbergen ... het kost te veel energie waardoor het potentieel van mensen zich niet ten volle kan ontplooien. Let er vanaf vandaag maar eens op hoeveel keren mensen gemaskerd zijn en kijk eens wat er voor zorgt dat mensen hun masker laten vallen. In die momenten zit het recept van de organisaties van de toekomst. En als je op een team botst die exemplarisch is, kijk eens hoe het zit met die maskers. Laat maar van je horen ...